آوای کرمانشاه: مدتی است وقتی می‌گویم باز هم خدا را شکر این اتفاق نیفتاده، چند وقت بعد می‌بینم عین همان یا مشابه آن، رخ می‌دهد. همین چند وقت پیش بود که به دوستی گفتم همین که مردم در این وضعیت به جان هم نمی‌افتند و همدیگر را سر مسائل ساده با چاقو نمی‌زنند، باید خدا را شکر کرد و سپاسگزار مردم بود. تنها چند روز بعد ویدئویی از یک نزاع در یکی از محلات کرمانشاه با حمل انواع و اقسام سلاح سرد و فنون رزمی و فحاشی منتشر شد. موضوع دعوا چه بود؟ پارک کردن ماشین. شاید برای بعضی‌ها مسخره بیاید؛ اما این اصلاً شوخی نیست و موضوع ساده‌ای هم نیست. این اتفاق و ده‌ها اتفاق دیگر آلارم‌های جدی هستند که نشان می‌دهد اوضاع چندان خوب نیست. دست دستگاه قضایی و پلیس درد نکند که به سرعت این افراد را بازداشت کردند. آن‌ها به خوبی از عهده‌ی بخشی از وظایفشان برآمدند. اما باور کنید همه مسئله این نیست.
شرارت در این سطح حتماً زمینه‌های قبلی زیادی دارد. اما الان موضوع، فراتر از برخورد با آدم‌های شرور است. موضوع این است که آمار نزاع هم بالا رفته، هم موضوعات نزاع به امور سطحی و پیش‌پاافتاده در غلطیده و هم اینکه ابعاد خشونت فیزیکی گسترش یافته است. در چند ماه اخیر چند مورد قتل خانوادگی یا نزاع دسته‌جمعی داشته‌ایم؟ چقدر از سلاح‌های گرم و سرد در نزاع‌های خون‌بار استفاده شده است؟ در همین چند مدت اخیر، بیش از نیمی از سارقان دستگیر شده، بار اولی بوده‌اند. یعنی برای اولین بار در عمرشان، مجبور به دزدی شده‌اند. این‌ها مسئله هستند.
اگر فکر کنیم با دستگیری این افراد به ظاهر شرور و گفتن جملاتی نظیر “اراذل‌واوباش در چنگال قانون” و … مسئله را جمع کرده‌ایم، مسیر را کاملاً اشتباه رفته‌ایم. ما که صدایمان به کسی نمی‌رسد. مقامات ارشد استان و کسانی که صدایشان به مراکز تصمیم‌گیری می‌رسد، باید اقدامی کنند. بزرگواران، عزیزان و سروران، یک جای کار می‌لنگد. همه نشانه‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی ایران و شهر ما کرمانشاه، نشان می‌دهد که جاهایی داریم آلارم‌های قرمز و امواج هشداردهنده‌ای دریافت می‌کنیم؛ بدتر از آنچه در بازار بورس شاهدش هستیم یا در این وضعیت کرونا تجربه کردیم. جامعه خشم عجیبی دارد.
دیدگاه ها