وامصیبتا! فرهنگ در خطر است

آوای کرمانشاه، زهرا مرادی: پدربزرگ -خدابیامرز- از خاطره‌ای می‌گفت که در جوانی، مادرش را اولین بار سینما برده، آن‌هم فیلم خارجی! آن یکی خدابیامرز هم حسابی از حرکت هواپیماهای فیلم که مبادا روی سرش بیایند ترسیده.
حساب کردم احتمالاً برای ۸۰ سال پیش بوده! پدربزرگ خیلی از سینماهای شهر را رفته و فیلم دیده بود احتمالاً پدر هم برای نوه هایش خاطراتی دارد از سینما.
انگار زمانی کرمانشاه در سالیان دور که هنوز کلان شهر نشده بود تعداد سینما و سرانه اش وضعیت مناسبی داشته، شهری که شاید بشود گفت فقط بزرگ شد. چرتکه نمی خواهد یک حساب سرانگشتی نشان می دهد باید تعداد سالن های سینما بیشتر می شد اما چیزهای دیگری شد.
آن‌ها که در فکر ازدیاد جمعیت ایران پهناور هستن، چه خوش‌خیال‌اند! من به احتمال فراوان نوه ندارم، نه به خاطر اینکه فرزندی ندارم، نه اصلاً و ابداً!
به خاطر اینکه هیچ خاطره‌ای ندارم از سینما که نوه‌هایم بگویند وای خوش به حالت فلان فیلم را در سینما دیده‌ای. شهری که سینما، سال ۱۳۱۰ به آن وارد شد در دهه ۴۰ و ۵۰ رونق گرفت حتی سینمای روباز داشت و به ما که رسید «برقگه‌ی صدام زد توش» و نصفش را خراب کرد؛ قبل و بعدش هم به تیر غیب گرفتار شد و خاطره‌اش شد تعطیلی چند سینمای کرمانشاه. بعد گفتند واحیرتا و وامصیبتا، فرهنگ در خطر است. قفل دو سینما باز شد.
اما، اما در یکی همیشه قفل بود یعنی از یک وقتی قفل شد، سینمایی سرراست و خوش‌مسیر نزدیک پادگان و دانشگاه! شاید سربازها آخر هفته‌ها سینما می‌رفته‌اند وقتی برقرار بود و شاید هم موقعی که فیلم‌هایش مخاطب خاص داشته دانشجویان به تماشای فیلم‌هایش می‌نشستند، الان سرباز و دانشجو تعطیلات چه‌کار می‌کند؟!
قفل شد، گفتند صاحب دارد، خب صاحبش حق داشت.
سال‌ها گذشت و گذشت و یکهو بنری سردرش زده شد، بنر، پرده آخر صاحب سینما بود.
بعد از چندی دیدم درش باز شد شادمان به سمت در باز سینما رفتم، با ذوق از دو نفر که درب ورودی مشغول کار بودند پرسیدم بازسازی می‌کنید؟
سرد جواب دادند: بله پارکینگ شد…